1. Zgodnie z bardzo starą tradycją Kościoła w Wielki Czwartek zabrania się sprawowania jakiejkolwiek Mszy bez udziału wiernych.
2. W czasie Mszy celebrowanej w godzinach porannych biskup błogosławi olej chorych i konsekruje Krzyżmo (w Polsce, na mocy decyzji biskupów, nie używa się oleju katechumenów). We Mszy Wigilii Paschalnej używa się już nowych olejów, stare oleje należy spalić. Świętym Krzyżmem, konsekrowanym przez biskupa, namaszcza się nowo ochrzczonych i naznacza bierzmowanych. Olej chorych pokrzepia tych, którzy zapadli na zdrowiu.
3. Mszę Krzyżma uważa się za jeden z głównych przejawów pełni kapłaństwa biskupa i za znak ścisłej łączności prezbiterów z jego osobą.
4. Po homilii następuje odnowienie przyrzeczeń kapłańskich. Kapłani, którzy koncelebrowali Mszę Krzyżma, mogą celebrować lub koncelebrować Mszę Wieczerzy Pańskiej.
W Liście okólnym o przygotowaniu i obchodzeniu Świąt Paschalnych czytamy:
Msza Krzyżma, w której biskup koncelebrując ze swoim prezbiterium konsekruje Krzyżmo święte i błogosławi inne oleje, jest jakby ujawnieniem jedności prezbiterów ze swoim biskupem w jednym i tym samym kapłaństwie i w posłudze Chrystusa. Na tę Mszę winni być zaproszeni prezbiterzy z różnych stron diecezji, aby koncelebrowali z biskupem jako jego świadkowie i współpracownicy w poświęcaniu Krzyżma oraz jako pomocnicy i doradcy w codziennym posługiwaniu. Niech również wierni będą gorąco zaproszeni do udziału w tej mszy i do przyjęcia w niej sakramentu Eucharystii.
Na mocy tradycji Msza Krzyżma jest sprawowana w Wielki Czwartek. Gdyby jednak trudno było duchowieństwu i ludowi zgromadzić się w tym dniu wokół biskupa, celebracje te można uprzedzić w innym dniu, ale w pobliżu Paschy, albowiem w noc paschalną przy sprawowaniu sakramentów wtajemniczenia należy używać nowego Krzyżma (...).
Msza Krzyżma - ze względu na jej znaczenie w życiu diecezji - winna być sprawowana tylko raz i to w kościele katedralnym, albo, z racji duszpasterskich, w innym kościele, zwłaszcza znaczniejszym. Przyjmowanie świętych olejów może się odbywać w poszczególnych parafiach przed Wieczerzą Pańską lub w innym, bardziej stosownym czasie. Będzie to sprzyjało pouczeniu wiernych oraz zastosowaniu i skuteczności poświęconych olejów i Krzyżma w życiu chrześcijańskim (nr 35-36).
ŚWIĘTE TRIDUUM PASCHALNE
"Święte Triduum Paschalne Męki i Zmartwychwstania Pańskiego, jaśnieje jako szczyt całego roku liturgicznego. Trzy dni paschalne rozpoczynają się Mszą Wieczerzy Pańskiej w Wielki Czwartek, szczyt swój osiągają w Wigilię Paschalną, a kończą się Nieszporami Niedzieli Zmartwychwstania" (Kalendarz Rzymski, nr 18-19). Nie są to więc dni przygotowania do uroczystości paschalnej, ale już sam obchód Paschy Chrystusa Pana przez udział w Jego Męce, Śmierci i Zmartwychwstaniu.
MSZA WIECZERZY PAŃSKIEJ
1. Zgodnie z bardzo starą tradycją Kościoła w Wielki Czwartek zabrania się sprawowania jakiejkolwiek Mszy bez udziału wiernych.
2. Mszę Wieczerzy Pańskiej odprawia się w godzinach wieczornych. Wypada, by koncelebrowali wszyscy obecni kapłani. Jeżeli ktoś brał udział w Mszy Krzyżma, może brać udział w koncelebrze Mszy Wieczerzy Pańskiej.
3. Przed Mszą tabernakulum powinno być zupełnie puste i otwarte. Hostie do Komunii powinny zostać konsekrowane podczas samej Ofiary. Do konsekracji oprócz hostii do Mszy należy przygotować hostię do wystawienia w Bożym Grobie. Należy też przygotować odpowiednią ilość komunikantów do konsekracji, by wystarczyło na Wielki Piątek.
4. Na hymn "Chwała na wysokości Bogu" dzwonią dzwony i dzwonki. Po zakończeniu hymnu milkną one aż do Wigilii Paschalnej. Zamiast dzwonków używa się kołatek. Zakazana jest gra solowa.
5. Po Ewangelii powinna nastąpić homilia o tajemnicy Eucharystii i kapłaństwa oraz o przykazaniu braterskiej miłości.
6. Dary dla ubogich, zwłaszcza zebrane w czasie wielkopostnym jako owoce pokuty, należy przynieść w procesji na przygotowanie darów, podczas gdy lud śpiewa Gdzie miłość wzajemna i dobroć.
7. Jest rzeczą stosowną, jeżeli w czasie Komunii diakoni i akolici albo szafarze nadzwyczajni biorą ze stołu ołtarzowego Eucharystię, aby potem zanieść ją do chorych, którzy mają przyjąć Komunię św. w domu. W ten sposób chorzy mogą się głębiej złączyć z Kościołem sprawującym Eucharystię.
8. Po modlitwie po Komunii formuje się procesja: na jej czele idzie usługujący z krzyżem, następnie idą usługujący z zapalonymi świecami i z kadzidłem. Przez kościół zanosi się Najświętszy Sakrament do miejsca, gdzie będzie przechowywany. W tym czasie śpiewa się hymn Sław, języku, tajemnicę lub inną pieśń eucharystyczną.
Przeniesienie i złożenie Najświętszego Sakramentu nie może się odbyć, jeżeli w tym samym kościele nie ma być sprawowana w Wielki Piątek liturgia ku czci Męki Pańskiej. Puszkę wkłada się do wnętrza stosownego tabernakulum, przy którym palą się świece. Nigdy nie należy wystawiać Hostii w monstrancji. Tabernakulum lub skrzynka nie powinny mieć kształtu grobu; należy unikać samego wyrażenia "grób". Kaplicy repozycji nie przygotowuje się w celu przedstawienia "Pańskiego pogrzebu", lecz w celu przechowania chleba eucharystycznego do rozdzielania Komunii w liturgii Męki Pańskiej.
9. Za odśpiewanie lub odmówienie przed Najświętszym Sakramentem w czasie celebracji liturgicznej hymnu Przed tak wielkim Sakramentem zyskuje się odpust zupełny pod zwykłymi warunkami.
10. Opuszcza się obrzędy zakończenia - liturgia nie zostaje zakończona, lecz trwa do końca Triduum. Na zakończenie obrzędów w milczeniu (bez recytacji Ps 21) obnaża się ołtarz główny i ołtarze boczne. O ile to możliwe, wynosi się krzyże z kościoła. Nie należy zapalać lamp przed obrazami świętych.
11. Należy zaprosić wiernych, aby po Mszy Wieczerzy Pańskiej poświęcili stosowną część nocy na adorację Najświętszego Sakramentu uroczyście przechowywanego w kościele. Zależnie od okoliczności podczas trwania adoracji eucharystycznej można odczytać jakąś część Ewangelii według św. Jana (rozdz. 13-17). Po północy jednak adoracja winna się odbywać bez zewnętrznej okazałości, ponieważ rozpoczął się już dzień Męki Pańskiej.
12. Ci, którzy uczestniczyli we Mszy Wieczerzy Pańskiej, nie odmawiają dzisiaj Nieszporów.
