Ojciec Święty Jan Paweł II napisał do wszystkich wiernych w 1998 r. List apostolski o świętowaniu niedzieli „Dies Domini”. List ten skierowany jest do ludzi wierzących, do biskupów, kapłanów i wiernych świeckich. Nie należy on do tej grupy dokumentów, w których papież zwraca się do „wszystkich ludzi dobrej woli". W tym dokumencie autorowi chodzi o apel do mojego i twojego sumienia: co my katolicy robimy ze swoją niedzielą? Jak ją świętujemy? Jak ją świętuje każda chrześcijańska rodzina?

Natomiast w sensie szerszym List ten może dać wiele do myślenia także i ludziom spoza wspólnoty Kościoła przypominając sens „czasu świętego", a to jest ważne dla całej chrześcijańskiej kultury. Również Papież Benedykt XVI wiele miejsca w swoim nauczaniu poświęcił sprawie właściwego świętowania niedzieli.

Za sprawą Jezusa Chrystusa siódmy dzień tygodnia otrzymał nową jakość i bogatszy wymiar. W centrum tego dnia stanął Mesjasz: „Syn Człowieczy jest Panem szabatu” (Łk 6,7). Chrześcijanie, ze względu na relację trzeciego przykazania Bożego do pamięci o zbawczych dziełach Boga, o których nigdy nie powinniśmy zapominać, świętują pierwszy dzień po szabacie, bo w tym właśnie dniu Chrystus zmartwychwstał. W Nowym Przymierzu wielkie dzieła Boga wobec Jego ludu dopełniły się bowiem w śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa. W Nim urzeczywistnił się w pełni duchowy sens szabatu. Dla chrześcijan sam Chrystus jest prawdziwym szabatem. To On zmartwychwstał i objawił się swoim uczniom w niedzielę Wielkanocy. W świetle Jego powstania z martwych nakaz Boży: „Pamiętaj o dniu szabatu, aby go uświęcić” został ubogacony i ukazany w tej chwale, która jaśnieje na obliczu Zmartwychwstałego (por. 2 Kor 4,6).

Od pierwszych lat po zmartwychwstaniu Chrystusa rozpowszechniła się w Kościele praktyka wspominania tej tajemnicy nie tylko w dzień Wielkanocy, lecz także w każdym tygodniu – w niedzielę. Powstanie z martwych naszego Pana jest treścią każdej chrześcijańskiej niedzieli, gdyż jest ono źródłem zbawienia świata. Myśl tę pięknie przedstawił święty Ignacy Antiocheński: Dzień Pański, to „dzień, w którym nasze życie zmartwychwstało przez Chrystusa i Jego śmierć (...) – a z tej tajemnicy myśmy otrzymali wiarę i w niej trwamy, abyśmy zostali uznani za uczniów Chrystusa, naszego Jedynego Nauczyciela”.